|
|
SREDIŠNJI POJAS > POVRŠI I BRDA CRNE GORE I PROKLETIJE > PROKLETIJE / BJESHKËT E NEMUNA > Ljumbardske planine / Bjeshka e Lumbardhit
Države: Kosovo*, Crna Gora
Najviši vrh: Maja Guri i Kuq / Žuti kamen (Žuti Kam), 2522 m
Koordinate najvišeg vrha: 42.6632, 20.1343
Države: Kosovo*, Crna Gora
Najviši vrh: Maja Guri i Kuq / Žuti kamen (Žuti Kam), 2522 m
Koordinate najvišeg vrha: 42.6632, 20.1343
*Kosovo, službeno Republika Kosovo (alb.: Republika e Kosovës, srp.: Republika Kosovo / Република Косово), je djelomično priznata država u jugoistočnoj Europi. Neovisnost je proglašena 17.2.2008. Srbija, u čijem je sastavu Kosovo ranije bilo, odbija priznati Kosovo kao nezavisnu i suverenu državu iako je Briselskim sporazumom iz 2013. godine priznala njegove institucije. IZVOR Wikipedija
|
U SURADNJI SA:
|
UvodLjumbardske planine (alb. Bjeshka e Lumbardhit, odn. Mali i Lumbardhit) je manja planinska grupa u središnjem dijelu kosovskih Prokletija, zapadno od Peći, južno od Pećanske Bistrice (alb. Bistrica e Pejës, odn. Lumbardhi i Pejës). Na istočnoj i jugoistočnoj strani od susjedne skupine Koprivnika dijele ju planinski usjek potoka Jezero, odn potoka Miliševca (Miliševački potok), te istoimeni prijevoj s katunom Miliševac. Prema jugu, gornji tok Dečanske Bistrice (Bistrica e Deçanit) na području Raškog dola (Roškodola), odvaja ju od grebena Bogićevice, a na zapadu, prema Staračko-zavojskoj grupi to je uvala potoka Bjeluhe, pritoke Pećke Bistrice.
Ovu planinsku grupu čine dvije reljefne cjeline:
Izražene prirodne granice Ljumbardske planine prema susjednim planinskim grupama tvore slijedeće prirodne cjeline:
ENGLISH SUMMARY: Lumbardhit Mountains
- Ime planine-
|
ŠTO VRIJEDI VIDJETI I POSJETITI:  Klikom na logo direktno pronađi smještaj na širem području ove planine Search directly for accommodation in the vicinity of this mountain 
Oglašavajte ovdje:
|
ZEMLJOPIS
Grupa Ljumbardskih planina, prostorni pogled iz smjera juga
Izvor: Google Earth, 2022.
Izvor: Google Earth, 2022.
Grupa Ljumbardskih planina, prostorni pogled iz smjera sjeverozapada
Izvor: Google Earth, 2022.
Izvor: Google Earth, 2022.
PRIRODA
STANOVNIŠTVO I NASELJA
Narodna baština
|
BJESHKA E LUMBARDHIT - Reportazh
Autor: Ajete Shaban Beqiraj Official Datum objave: 16.12.2022. Opis. Në reportazhin “Bjeshka e Lumbardhit”, vëhen në pah disa nga ngjyrat e bukura të jetës gjatë verimeve në këtë bjeshkë, e cila shquhet për bukuritë e saj natyrore, si cdo bjeshkë tjetër në kurorën e Bjeshkëve e N(a)emuna. Përgatititi dhe realizoi: © Ajetë Beqiraj Youtube.com/@JetaBeqiraj Prijevod. U reportaži "Bjeshka e Lumbardhit" izdvajamo neke od prekrasnih boja života tijekom jeseni na ovoj planini koja se ističe svojom prirodnom ljepotom, kao i svaka druga planina u vijencu Prokletija |
Tradicijska glazba i plesovi
|
|
Nga traditat e folklorit te Rugoves
Autor: Danielo Metushaj Datum objave: 6.7.2009. Opis. Pamjet ne video jane te shoqeruara nga orkestrina e çiftelive.Me pas vjen nje kenge e bukur |
ANSAMBLI FOLKLORIK RUGOVA - 200 COPA DHEN BARDHOKA
Autor: BashkimMirusha Datum objave: 5.5.2010. Opis. MUZIKA FOLKLORIKE |
Tradicijska gastronomija
|
Gatime BIO Tradicionale Shqipetare ne Rugove te Pejes 1 [HD]
Autor: ΛLDRE sports & fun Datum objave: 1.5.2013. |
Gatime BIO Tradicionale Shqipetare ne Rugove te Pejes 2 [HD]
Autor: ΛLDRE sports & fun Datum objave: 30.4.2013. |
Priče iz planine
|
Mirko Marković
Po istočnim Prokletijama (Bilješke sa puta po Lumbardskim planinama i Koprivniku) Naše planine, 1957., broj 3 (PDF) Sredinom ljeta, a to je najbolje vrijeme za planinare, Prokletije su ponovo privukle moju pažnju, te sam se zajedno sa mojim kolegom prof. M. Petranovićem uputio u ovaj zanimljivi planinski splet, da bi ga što bolje upoznao. Kao polazište izabrali smo Peć i odavde se zajedno sa našim prijateljem M. Lozovićem uputili kroz Rugovsku klisuru, dok nismo došli iza leđa visokom, kamenitom Koprivniku, čije su se vertikalne stijene dizale preko 1000 metara nad nama. Tu, gdje maleni potočić Jezero utječe u Pećsku Bistricu nalazi se staza za greben Maja Mave, čiji je vrh vidljiv iz same Rugove. Pogledi se naglo šire na svakom koraku kod uspona, dok konačno ne poprime izgled jedne veličanstvene planinske panorame. Duboko pod nama ostaje u dubokoj hladovini klisura Rugove sa bučnom Bistricom i uzanom cestom kojom se preko Čakora vezuje Kosovo i Crna Gora. Suri krš Koprivnika daje ovoj njegovoj strani suštu oprečnost od istočne, gdje je sav u zelenilu. Prema sjeveru su također divne slike, no treba se još malo strpiti, jer poslije će biti još ljepše. Naš cilj za danas jest nova planinarska kuća na Slanim poljanama, koju su nedavno podigli vlastitim snagama agilni pećski planinari na obroncima Lumbardske planine. Iako bez opskrbnika i posve prazna, bez posjetilaca, mi smo je začas našim prisustvom učinili pravim planinarskim skloništem, davši se na sve poslove koji se u takvim prilikama nameću putnicima. Oprali suđe, pa dok smo spremili drva, vatru, te raspakovali našu »malu prtljagu«, i sve složili na svoje mjesto, prošlo je vrijeme do večere, a onda još dvije tri pjesme na mjesečini. U srebrnoj mreni večeri kupali su se visoki kameni tornjevi i prostrani zeleni sagovi. Hladni dah vjetra bio je ugodan, kao i ledeno vrelo nedaleko doma. Sve to zajedno ispunjalo nas je srećom, što smo se vratili u prirodu i u njoj potražili okrepu i odmor, daleko i visoko nad krovovima ostalog svijeta. Iduće jutro bilo je lijepo, sunčano, a duboka sjena i ugodna hladovina stalno nas je gonila da zastajemo i razgledamo oko sebe daleke i lijepe planine. Veličajan je bio pogled od kuće na sjeverni lanac Prokletija, koji se tamo od zapada visoko započeo oštrim hrptom Hajle (2400 m), te se od nje razlio u bogati lanac Štedima (2272 m), Ahmice, Maje Rusolije i Žlijeba, a ispred ovih dizao se kameniti greben Maje Bjelakuš (2015 m), Paklena i Liplja sve dolje do same Peći na izlasku iz Rugovskog tijesna. Tu se vidjela gotovo svaka kućica i prozor, iako je udaljenost oko 10 km. Desno dolje na istoku dizao se kameni masiv Koprivnika, sa oštrim vrhom Krša Čvrlje (2460 m), tvoreći jednu kružnu panoramu sve preko juga do na zapad, gdje nam je za leđima ostala visoka Lumbardska planina u kojoj se uzdiže vrh Guri Kuć (Žuti Kamen), po visini treći vrh u Prokletijama. Moj prijatelj i ja poranismo, kako bi stigli natrag. Željeli smo doći do vrha Guri Kuć, a i obići samu Lumbardnu. Kako za ovaj put nema staza, pa ni oznake pošli smo lagano onim smjerom uz strminu, gdje smo odredili naš cilj. Iza kuće, koja je na visini od 1500 m, diže se oštro vrh visok 1840 m, pa prešavši ga spustili smo se u lijepu zelenu dolinu, okruženu sa sve četiri strane visokim kamenitim grebenima. Po bogatoj zelenoj travi, ovo je sigurnocležište ljetnog snijega, pa kada okopni poraste bogata trava. Odavle se veremo na zapad na čijem grebenu naletismo na prve Lumbardske stanove, i tu nas je jedan stari Šiptar počastio snijegom i mlijekom sumnjive čištoće. Progutavši taj napitak, brzo smo pošli dalje, da ne bi naletio još kakav egzotičniji specijalitet. Kako ovi ljudi ne znaju hrvatski jezik, to se nismo niti pokušali sporazumjeti, ali ipak na riječ »Guri Kuć« starac nam je žučljivo velikom batinom mahao prema vrhovima i dolovima odredivši nam bar približno kuda treba da pođemo. Put nas je dalje izveo nekom vododerinom uz jedno vrelo i preko jednog prostranog platoa, doveo do oštrih litica sa kojih nam se otvorio daleki pogled na zapad. Duboko dolje bila je travnata zaravan vanredne veličine, na čijoj sjevernoj strani su katuni s brojnim stadima, a pozadi toga polja dizale su se visoke planine, među kojima se naročito isticao gromadni masiv Guri Kuća (2522 m), pun velikih snježišta. Udaljenost do tamo bila je velika. Obojica, i moj prijatelj i ja, bili smo oduševljeni i iznenađeni, pitajući se, zar je moguće još danas doći gore i vratiti se u našu kuću. Možda — pokušat ćemo. Silaz u dolinu bio je brz, a marš kroz par kilometara dugo polje prošao je u trenu. Nigdje nismo stali, ne zato jer smo htjeli žuriti, već zato da nas ne bi obdarili, kojim domaćim specijalitetom. Ipak smo budnim okom pazili, da nam ne izmakne očima sve ono što smo smatrali za dobro, da vidimo i znamo. Ovaj prostrani planinski plato visok je oko 2000 m i stalno je ljetno stanište i ispašište stočara iz Rugove, Nedžinata i Bjeluhe. Tu brojne familije na toj visini idu za stokom, verući se sve do samih vrhova Prokletija u potrazi za travom i snijegom, koji im služi za konzerviranje mesa, kože i sira, a bacaju ga i u mlijeko, kako bi moglo dugo stajati. Snijeg ovdje služi i blagu za napajanje i zato smo često vidjeli kako ga tovare i donose u stanove za piće. Na jugu ove terase diže se visoki kameniti stožac, koji sam izmjerio 2205 m, a pod njegovom južnom stranom nalazi se maleno Lumbardsko jezero sa izvorom na zapadnoj strani jezera, koji su čobani kamenom zagradili, da ga blago ne zagadi. Iz jezera voda nema vidljivog pretoka. Od jezera pošli smo na greben, zašavši na njegovu južnu stranu, gdje smo ručali. Tu je prvi put otvoren pogled daleko na jug i odlično gledamo Đerovicu (2656 m), Marjaš (2530 m), Maju Rops (2502 m), Bogićevicu (2358 m) i mnoge druge niže vrhove. Pod nama je bio duboki dol pun stada ovaca, gdje je ugodan zvon ispunjavao ovaj planinski ugođaj i davao mu osjećaj mirnog toka vremena u kome nema uzbudljivih novosti iz svijeta, već sve teče svojim prirodnim uhodanim tokom. Kako je bilo u davnini, tako je i danas, ali i sutra će se opet ponoviti. Kroz veliku klekovinu izašli smo dosta umorni na visoko sedlo pod Guri Kućem. Na drugoj strani dizala se Lumbardska Glava 2335 m, a nad nama oštra istočna stijena. Prešavši par strmih snježišta zahvatili smo greben, a nas je zahvatila kiša, koja se najednom prosula iz nadošlog oblaka. Tu smo brzo načinili mali šator, u kog smo primili i jednog starog čobana Šiptara, koji je baš tu čuvao ovce, pa se našao u nevolji kao i mi. Iza kiše izašli smo brzo na vrh Guri Kuća i tako postigli visinu od 2522 metra. Vidici su bili slabi, jer se oko nas kovitlala magla na sve strane.I to je imalo nekog čara, jer smo uživali i u tome; uvijek je priroda lijepa! Poslije nekoliko snimaka i razgledanja vrha, pa upisa u jednu staru limenku pod trigonometrom, požurili smo natrag. Bila je večer kad smo uhvatili vrata našeg doma na Slanim poljanama. Zaista lijep i uspio pohod. Osvanuo je novi dan u Prokletijama. Vrijeme je divno, vedro, bez oblačka. Dok smo se spremali za put, jutro je odmaklo. Danas smo odlučili da sađemo sa Slanih poljana u kanjon suhog Jezera, jedne duboke kršne provalije, što je usječena pod zapadnom stijenom Koprivnika i time ga oštro dijeli od Lumbarde. Odavde ćemo pokušati doći na vrh Koprivnika na Krš Čvrlje 2460 m visoko. Od doma smo pošli lagano uz brijeg i kraj stanova na Slanim poljanama pod vrhom 1611 m počeli se oštro spuštati kroz gustu šumu u provaliju Jezera, kroz koju protiče istoimeni potočić. Iza dobrog sata hoda sišli smo u jedan zanimljivi kameni pakao, ograđen sa dvije strane vrletnim visokim stijenama, i tek nad nama uski dio neba dozvoljavao je svega sat, dva kroz dan, da sunce zaviri u ovu dubinu. Pošli smo malo da razgledamo ovaj prirodni fenomen, pun iskonske divljine, kuda ljudska noga rijetko zalazi. Donji dio terase nalazi se na visini od 1256 m i ravan je uz minimalan pad prema sjeveru kuda otiče potočić Jezero, što se probija kroz ovu kamenitu pustoš, da bi se duboko dolje sastao sa Bistricom. Ova terasa široka je oko 10—50 m, a dugačka je oko 1 km, te se iza toga vodopadom i brojnim kaskadama oštro ruši sve dolje u dubinu Bistrice u Rugovi. Po imenu, a i po morfologiji ovoga terena, držim da je ovdje stvarno postojalo neko veliko jezero, čije je dno današnja terasa, a dubina mu je mogla biti znatna. Kako je brana na izlasku terase vremenom popustila i survala se, iscijedilo se cijelo jezero i dobilo današnji izgled, suhe duboke kotline, sa uskim potokom kroz nju. Moga prijatelja i mene zadržala je ova prirodna divljina Jezera, te smo tek oko podne izašli nekom usjeklinom na drugu stranu Jezera, na teren Koprivnika. Velikim sipinama počesmo penjanje, prošavši dvije zanimljive pećine, sa ugodnom hladovinom. Kako na Koprivniku na njegovoj zapadnoj kamenitoj strani nema nigdje izvora, to smo morali štedjeti naše količine čaja, iako se sunce ljubopitno zagledalo u naša leđa. Uspon je ovdje bio vrlo težak, ali ipak do Čvrljskih stanova još dosta pristojan, a onda je postajao sve naporniji i strmiji, dok konačno rukama i nogama nismo morali da plaćamo svaki metar. Ako je to bio i alpinski uspon siguran sam da je bio prvenstven, jer ako je tko ovuda i prošao, sigurno mu nisam gazio po tragu. Dok sam ja izabrao lakši smjer, moj prijatelj je vjerovao da je on na lakšem putu i to nas je izvelo do oštrog sedla, našeg vidljivog cilja 2330 m visoko, što je razdvajalo vrh Krša Čvrlje sa Veternikom (2410 m). Od Jezera do sedla trebalo je šest sati penjanja. Pogledi su bili izvanredni, naročito avionski vidici na suprotnu stranu u duboku dolinu Miliševca iza kojega se impozantno uzdigla Maja Streoc (2377 m), pa stari znanci M. Kurvala (2303 m) i Đerovica sada su bili posve blizu. Na zapadu nešto niže pod vrhom Veternika iznenadilo nas je malo jezero, kojega nismo našli u kartama. Također je netočno da postoji potok Čvrlje, koji je ucrtan u karti sa izvorom i pritokom, jer takav potok ne postoji, a mi smo hodali baš njegovim koritom, ako ga zamislimo i to od »izvora do ušća«, ali potoku tu nema traga i on je fantazija koju treba ispraviti. Kako je bilo kasno, već šest sati, trebalo je brzo silaziti ili noćiti u planini pod nebom. A vrh? Tko će na njega. On je bio 140 m nad nama, jedan zalet i gore smo, značilo bi to u normalnim prilikama. Sada bi ih trebalo nekoliko i pitanje je dokle bi došli. Mladen je našao snage i brzim je koracima odmicao kroz visoke i oštre stijene i uskoro se izgubio iz vida. Moje su noge bile nesposobne za takvu akciju. Godilo mi je gledati hoće li zaista doći u zaletu gore. Tišina se odjednom oglasila dugim »Heeeej-lop.« Na vrhu je. Uspio je. Više puta je uspon na planinu skopčan sa teškim iskušenjima, a silaz nosi pobjedu ili odgodu do novog pokušaja uspona. No naš silaz bio je ovog puta u znaku nečeg trećeg. Spustila se noć, a nas dvojica, kao dvije aveti u tami stupali smo kroz crne sjene i prikaze noći kroz Prokletije. Tek danas, kada sam daleko od tih proživljavan ja, usuđujem se misliti na te časove. Korake smo spuštali u ništa, stanem li na tlo, kamen, zemlju, sve je to dobro, a ako toga poda mnom nestane, nestalo bi i nas. Duboko u Jezeru dočekala nas je duboka tmina. Neugodan bi bio sastanak sa Prokletijskim medom, kojega zamišljamo dobroćudnog i mirnog, ali koji zna biti neugodan. Gledali smo zvijezde i pamtili smjer kretanja, stali nismo, i polako, korak po korak, šutke smo si u mraku o ponoći čestitali, ali ne na usponu, već na uspjelom silazu. Bili smo kraj naše kuće. Još dva dana proveli smo na Slanim poljanama. Dobili smo pošiljku hrane iz Peći od našeg prijatelja Miše, koji nas je bio napustio, pa smo tako obišli okolicu i šetali po ugodnim pašnjacima visoke Lumbarde. Pred večer bi iznijeli klupe pred kuću i zanijeli se u ovaj visoki planinski svijet pun čarobnih slika i u mislima se sjećali minulih uspomena. Prokletije — sure i tamne planine, pune skrivenih i još nepoznatih nam ljepota i vidika. Tko bi se rastao od njih! Tko bi ih ostavio! Oči po njima lutaju od vrha do vrha i zastaju na oštrim njihovim šiljcima. To su vrhunci ljudskih ideala i želja, a trud i napor su danak u znoju, da im se čovjek može približiti. One puno toga pružaju i daju čovjeku koji ih voli, ali one i traže puno žrtve i napora da bi predale ono, što skrivaju u sebi. Nikad nisam požalio što sam im dao, bogato su mi naplatile. Peti dan našega boravka na Lumbardi bio je u pokretu i rastanku sa kućom. Silazili smo natrag dolje u Peć, a za nama su ostale visoke Prokletije, u nadi da ih nismo zaboravili. |
Peć / Peja
|
Peć (alb. Peja / Pëjë, srp. Пећ, tur. Ipek) je grad na zapadu Kosova, smješten na rječici Pećkoj Bistrici, sa zlatarskim obrtima, drvnom, prehrambenom i kožarskom industrijom. Grad prema popisu iz 2011. godine ima 48,962 a općina 96,450 stanovnika, od čega su velika većina Albanci.
|
Peja City 2018
Datum objave: 27.8.2018. Autor: Adrian Berisha Opis: Kosovo Peja e bukur 1080p Muzika: Sunaj Saraci |
Pećka patrijaršija
Pećka patrijaršija, sklop manastirskih crkava
|
Svedoci vekova - Pećka patrijaršija 1. deo
Proizvodnja: RTS Obrazovno-naučni program - Zvanični kanal |
Lumbardhi i Pejës / Pećka Bistrica
|
Pećka Bistrica (alb. Lumbardhi i Pejës, Bistrica e Pejës) je rijeka na sjeverozapadnom dijelu Kosova, lijeva pritoka Bijelog Drima (Drin i Bardhë). U gornjem i srednjem dijelu teče kroz kanjone, dok u donjem dijelu teče kroz livade, obale i ravnice.
Izvire na padinama Prokletija, na području Bjeluhe, podno vrhova Staračko-zavojske grupe i planine Čakor. Ovdje, u dnu uvale, na oko 1350 m n.v., na lokaciji gdje je nekada stajao planinarski dom Jelenak, s okolnih planina, viših i od 2000 metara, sustižu vode Čakorskog potoka, Meteškog potoka i potoka Bjeluhe koje znatno osnažuju vodom izvorišno područje i izvor Pećke Bistrice. 
Shematska karta porječja Pećke Bistrice
Prema: Fazliu, 2012. U mnogim izvorima (pa i službenim kosovskim izvorima koji preuzimaju navode iz: Pasha H., 1975. Natyra e Kosovës, Vetitë fiziko gjeografike të ujëmbledhësit të Drinit të Bardhë. Prishtinë, 131-149.) pogrešno je napisano da Pećka Bistrica izvire u Usovištu (Usovishtë), na nadmorskoj visini od 1932 m. Radi se o vrhu Usovište (1933 m) na planini Mokroj (alb. Bjeshka e Moknes) pod kojime izviru Šekularska, Jošanička i Bogska rijeka, sve pritoke Lumi i Pejës (Pećke rijeke - Adžovice) - koja pod Kućištem utječe u Pećku Bistricu.
Duž svoga toka Pećka Bistrica prikuplja vode sa sjevernih padina Staračko-zavojske grupe, Bogićevice, Ljumbardskih planina, Koprivnika, istočnih padina planine Mokre i Čakora, kao i južnih padina Cmiljevice, Hajle i Štedima. Tijekom vremena rijeka se duboko usjekla u vapnenačke planinske lance između Ljumbardske planine na jugu te Štedima i Hajle na sjeveru i izdubila 23 km dugačak kanjon, Rugovsku klisuru, duboku i do 1000 metara. Događalo se da odroni duž njezina toka stvore umjetna jezera, koja bi se kasnije izlila i nanijela štetu, kao što se to dogodilo u Peći 1926. godine, a odron praćen poplavom se dogodio i 5.2.1937. Kada iz planine izađe u Metohijsku ravnicu (Dukađinsku r.), rijeka protječe kroz grad Peć (Peja), na čijem se zapadnom rubu u dolini rijeke nalazi Pećki patrijaršijski manastir. Rijeka počinje vijugati, prolazeći kroz sjedište grada i dijeleći ga na dva dijela. Nakon prolaska kroz grad nastavlja teći prema jugoistoku gdje se spaja s mnogim rječicama i potocima iz susjednih planinskih lanaca. Duž svoga toka formira plodna polja. Južno od Kline, kod mjesta Novo Selo - Zajmova, ulijeva se u Bijeli Drim. Dužina njezina toka iznosi 62 kilometra, a površina slijeva iznosi 503,5 km2. Pećka Bistrica sudjeluje s 11,5% ukupne površine sliva Bijelog Drima (Drin i Bardhë), što je drugi (nakon sliva Erenika) po prostranosti sliv neke od pritoka bijelog Drima. |
Ime rijeke
Bistrica na srpskom znači "bistra voda", što seže do praslavenskog korijena *-bistr. Pridjev pećka označava grad Peć koji se nalazi na obali rijeke. Albanski lumbard znači bijela voda. 
Pećka Bistrica u Rugovskoj klisuri
|
Gryka e Rugovës / Rugovska klisura
|
Rugovska klisura (alb. Gryka e Rugovës; srp/ćir.. Руговска клисура) je 25 km dug rječni kanjon u Prokletijama, na sjeverozapadu Kosova, blizu granice s Crnom Gorom. Kroz kanjon prolazi rijeka Pećka Bistrica. S dužinom od 25 km i svojom dubinom, Rugova se smatra jednim od najdužih i najdubljih kanjona u Europi. Središnji dio klisure dug oko 6 km, obilježavaju mjestimice vertikalne strane planinskih masiva Ljumbardske planine i Štedima, duboke preko 1000 m. Klisura je nastala vodenom erozijom i povlačenjem Pećkog ledenjaka. U razdoblju pleistocena, klisurom je silazio Pećki (Rugovski) ledenjak koji je na izlasku iz kanjona, kod Pećke patrijaršije, stvorio 260 metara visoke morene. Godine 1985. Rugovski kanjon proglašen je, na površini od 4301 ha, zaštićenim spomenikom prirodne baštine zbog svojih geoloških, hidroloških, speleoloških i botaničkih vrijednosti i spektakularnog krajolika.
Grad Peć se nalazi na istočnom ulazu u taj klanac. Kanjon se počinje sužavati oko tri kilometra uzvodno (zapadno) od Peći i nastavlja se sužavati narednih šest kilometara, stvarajući strmu klisuru kroz koju protječe Pećka Bistrica. Najviše se sužava u ispustu, koji se nalazi uz cestu koja povezuje Kosovo s Crnom Gorom. Prosječna dubina kanjona je 650-1000 metara. Padine nad kanjonom su naseljene na istočnoj strani (malo selo Shtupeq i Vogël - Mali Štupeć (Mali Štupelj) - jedino je naselje u klancu), a u ljetnim mjesecima i na zapadnoj strani. U kanjonu ima nekoliko slapova i mnoštvo izvora, kao što su Uji i Zi (Crna voda) i Kroi i km-5 (Vrelo kod petog kilometra). U šestom kilometru kanjona nalazi se vodopad visok 25 metara koji izvire iz litica na njegovoj južnoj strani i pada direktno u rijeku. U klancu se nalaze stotine špilja, od kojih je većina još neistražena. Dobro poznate špilje uključuju Gryka e Madhe (špiljski sustav Velikog kanjona; koji je istražen oko 11 km), Shpella e Karamakazit (spilja Crnih škara) i Shpella e Kallabes (špilja Kallaba; u kojoj su pronađeni arheološki ostaci drevnih ljudi). Poznati lučni most povezuje kanjon, ispred kojeg se nalazi stijena s crtežom atlete za koji se smatra da je iz pelazgijskog razdoblja (Pelazgi su bili rethelensko starotesalsko pleme koje je, prema antičkim grčkim piscima, nastanjivalo prostrana područja Sredozemlja, Grčku, Kariju, Kretu, pa čak i Siciliju, južnu Italiju i Etruriju u razdoblju prije doseljenja Grka.). 
Rijeka Pećka Bistrica u dijelu toka kroz Rugovsku klisuru
|
Tuneli na prometnici Peć-Kućište-Čakor, koja se probija kroz Rugovski klanac.
Turizam
Rugovski kanjon i njegova okolica nude izvrsne mogućnosti za planinare, penjače i istraživače spilja. Izgrađena je "Via Ferrata", prva na ovome dijelu Balkana, koja omogućuje planinarima doživljaj penjanja po stijenama. Pećka patrijaršija, povijesno i duhovno sjedište Srpske pravoslavne crkve, nalazi se na ulazu u kanjon. |
Shpella e Grykës së Madhe (špiljski sustav Velikog kanjona)
|
IZVOR Shpella e Grykës së Madhe. Wikipedia (sq)
Gryka e Madhe - špiljski sustav Velikog kanjona - nalazi se na 8. kilometru Rugovskog kanjona (iz smjera Peći), na lijevoj strani kanjona, u podnožju gigantske stijene visoke oko 350 metara, na oko 50-60 m iznad razine Pećke Bistrice, na nadmorskoj visini od 637 m. Premda ju neke turističke brošure spominju kao "12. špilju po veličini u svijetu", u stvarnosti nije niti među prvih 400 najdužih (s 13.200 m dužljine bila bi negdje na 435, 436 mjestu - prema podacima iz 2022. godine), niti među prvih 375 najdubljih. Istraživanja u ovoj špilji započela su 1993. godine, nakon što su je u svibnju/maju 1992. zabilježili slovački speleolozi, koji su na proputovanju u Makedoniju prošli kroz Rugovski kanjon. Međutim, špilja je i prije toga od davnina bila poznata lokalnom stanovništvu.
Utvrđeno je da su hodnici špilje ovalnog profila, te ima obilježje kontinuiranog podzemnog kanjona s visokim zidovima. Najviši nivoi špilje nemaju sedimenata, dok niži nivoi sadrže velike stijene kružnog oblika. Do sada je istraženo pet razina špilje. Prva je na razini rijeke, koja je duboka 66 metara počevši od ulaza. Na ovoj razini identificirani su sedimenti različitih boja. Zbog teškog terena i visokog rizika za ljude koji se nalaze u njoj, u špilju se rijetko ulazi i u dobrom je stanju. Špilju su istraživali različiti timovi stručnjaka iz Slovačke, Bugarske, kosovske NVO "Aragoniti" i KEPA. Protok iz izvora ima snagu od 600 l/s, ali 5 m od ovog izvora pronađen je ozbiljan koridor u kojem su nakon 100 m istraživači naišli na jezero. Istim su hodnikom u ljeto iste godine prošli supružnici J. Smoll i J. Vajs sa suprugama, ali ovoga puta po suhom. Tri godine kasnije dogodilo se iznenađenje. Dana 29.10.1995. godine grupa od četiri speleologa nakon petosatnog rada na vađenju kamenja iz donjeg izvora vode koji je ovaj put bio suh, uspjela je ući u donji dio špilje gdje u unutrašnjosti nailazi na rijeku i sifon. No, dok su na nešto višem ulazu otišli mnogo dalje - jer ovdje nije bilo vode koja bi ih spriječila pa su uspjeli ući nekoliko stotina metara u unutrašnjost špilje, potpuno nesmetano, samo su se tu i tamo morali popeti po nekoliko stepenica po stijeni - prošavši nekoliko visokih hodnika, kao u kakvom podzemnom kanjonu, stigli su do polusifona, gdje je strujanje zraka i jeka zvuka obećavala daljnji prodor, ali tek nakon što se ovaj kanal prokopa. Na glavnoj liniji špilje spuštaju se i u podzemnu rijeku, a penju se i na neke mračne i visoke dimnjake. U veljači/februaru 1996. godine poduzeta je ozbiljna i redovita ekspedicija u kojoj su uspjeli izmjeriti ovu špilju i nekoliko visokih uspona. Grupa od 12 speleologa uspjela je prijeći polusifon, te ući u ovalni hodnik, s dvoetažnim labirintom, ali prekrasno urešen - tu na oko 700 m (pravocrtno mjereno) u dubini stijene, pretpostavljali su da je bio je kraj špilje, u blizini nekog prilično lijepog sifona zelene boje. Nakon pet dana preciznih mjerenja uspjeli su kartirati oko 6 km koridora u mjerilu 1:200. Do početka rata na Kosovu poduzete su dvije istraživačke ekspedicije, tijekom jeseni 1996. i 1997. Tijekom ovih ekspedicija bilo je puno penjanja i rada na karti. U središnjem dijelu glavnog hodnika ove špilje popeli su se na dimnjake, koji su bili povezani s nekim subhorizontalnim razinama i nekim širokim prolazima. U najdubljim dijelovima špilje, u dimnjaku, dosegnuli su najveću visinu na koju su se popeli, a to je +296 metara u odnosu na ulaz u špilju, a špilja je tada premašila 8 km do tada poznatih hodnika. Nakon rata na Kosovu, tijekom kolovoza/avgusta 2002. godine, grupa speleologa iz speleo-kluba Orobico iz Bergama, Italija, dolazi u Peć u cilju obuke i usavršavanja kosovskih speleologa. Sudjelovali su speleolozi iz cijelog Kosova, odnosno iz svakog grada bila su po dva kandidata. Također su za sobom ostavili nešto rabljene opreme koja se koristila u budućim istraživanjima. Tijekom ove obuke također je istraženo nekoliko špilja kao što su Radavci, Gryka e Madhe i neke druge manje, uglavnom u Rugovskoj klisuri, ali također i na prokletijskim planinama. Od tog vremena u špilji su napravljeni mnogi usponi kroz nekoliko dimnjaka i drugih ogranaka u kojima se dosegla relativna visina +250 m, +240 m, +165 m u odnosu na glavni ulaz, s mogućnošću daljnjeg proboja. U jednoj od tih ekspedicija obavljeno je i istraživanje sifonskog područja (ili jezera) na razini rijeke ponornice. Također, vršena su istraživanja površine oko špilje i cijelog stjenovitog masiva, na vrlo teškom i vrlo strmom planinarskom terenu. MORFOLOGIJA I GENEZA ŠPILJE
Ova špilja je složen sustav, tipičan i neposredan ogledni primjer freatske zone (površina gdje su stijena i tlo zasićeni vodom), koja se s vremenom diže i spušta. Prolazi špilje su većinom takozvani paleosifoni, koljenastog oblika, visine 20-30 m. Ovi hodnici imaju ovalni profil, ali više eliptični, homogeniji su i većih dimenzija od onih hodnika u donjem dijelu špilje, koji imaju karakter kontinuiranog podzemnog kanjona, s dosta visokim zidovima. Najviši nivoi špilje nemaju sedimenata, ali imaju pješčano dno, dok u nižim nivoima nalazimo okruglo i veliko kamenje, koje je ovamo palo odozgo iz pojedinih prolaza. U špilji je vidljivo da je dosad u njoj razvijeno pet razina. Prvi je razina vodotoka (rijeke) koji je prilično aktivan. Ova razina doseže visinu od 66 m od ulaza. Postoji dinamično skaliranje (stupnjevanje), a ponekad i radikalno, ali unatoč tome ne nailazimo na visoke vodopade. Najviša visina je 3 m, a na pojedinim mjestima moguće je sići u korito rijeke, kroz pojedine uske kanale u obliku kosih cijevi, ili iz dimnjaka i eksponiranih dijelova. Ovdje susrećemo raznobojne sedimente ili dna. Gornja razina, koja je ujedno i glavna, ima subhorizontalni karakter, a na visini od +80 m i dužini od jednog kilometra ima svega nekoliko stepenica, od kojih je najviša 10 m. Prolazi su ovdje široki i njima se može hodati, prosječne širine 2-5 m, dok se strop gubi u terenu. Ova razina, prosječno 15-20 m iznad aktivnog vodotoka, gotovo je preslika razine podzemne rijeke. Prolazi u ovoj razini, u prednjem dijelu špilje, su poput cijevi, paleofreatski, relativno dimenzionalni, međusobno teško povezani, poput labirinta. U prvom dijelu špilje te dvije razine su simetrično povezane trodimenzionalnim kaosom malih prolaza i spojeva, koji do danas nisu u potpunosti istraženi, a također nisu uključeni u kartu (tzv. Zmijski prolazi - Kalimet e Gjarprit). Poseban i jedinstven dio špilje su tzv. Tobogani, kosi izvorno-freatski sifoni, gdje su spuštanjem vodenog toka, koji je protjecao kroz nekoliko stepenica stijena, vremenom nastali prekrasni "kanali", strmi i glatki, široki do 1 metar, a duboki do 2 metra. Neobična činjenica u ovoj špilji je da u prvom, prednjem dijelu, nedostaju ukrasi (osim špiljskih koralja nastalih strujanjem zraka), dok je drugi dio nakon polusifona tzv. Milicije, čudesno ukrašen, možda svim mogućim vrstama speleoukrasa ili speleotema, što je teško zamislivo za prostor koji se nalazi negdje između podzemlja Europe i Mediterana. Ovdje ima velikih i visokih stupova, dugih i do nekoliko metara, stalaktita i dugih zavjesa ili draperija, naslaganih stalagmita, malih od stijena, jezera s kristalima i bisera od kalcita. Još jedna neopisiva stvar su zdjele s vodom prekrivene kristalima kalcita i velikim skupinama kristala. Zanimljiv je i stvrdnuti pijesak u obliku i veličini kugle, visoko iznad razine tzv. Duginog luka (alb. Harku i Ylberit). U ulaznim prolazima, tzv. Leopardovom prolazu (alb. Kalimi i Leopardit), ima nekoliko kapljica i razbacanih mrlja vermikulita u obliku leopardove kože (po čemu je ovaj prolaz dobio ime) koje su ovdje vjerojatno ostavile bujice fosila. Još jedna karakteristika špilje su neki obilazni prostori u kojima obično postoje manji potočići vode. Oni su ravniji, ali su prolazi u njima prilično strmi, gotovo kao dimnjaci, s nagibom većim od 60 stupnjeva, a završavaju s nekoliko kamenih brana, malih i ispunjenih vodom. U ovim dimnjacima, koji zasigurno odvode vodu s površine platoa Guri i Kuqa (Žutog kammena), protok vode može se povećati od decilitara do više od 20 puta, za visokih vodostaja. Ti aktivni dimnjaci najčešće završavaju tjesnacima, ili nekim prozorčićima, koji se moraju proširiti ili otvoriti uz pomoć bušilice ili na druge načine koji se koriste u speleologiji. U ovoj špilji još je moguće napredovati još više i dublje, a sigurno će se na određenoj visini ovi strmi prolazi slučajno spojiti s drugim subhorizontalnim razinama. Nekoliko takvih prolaza pronađeno je i dobro je poznato u drugom dijelu špilje, nakon njezine polovice na visini od oko 150-170 metara (u odnosu na visinu ulaza). Najviši horizont u špilji poznat je pod nazivom Penjački pod (alb. Dyshemeja e Ngjitësve), na visini od oko 260-270 metara iznad visine ulaza. Špilja je nastala u srednjotrijaskom vapnencu, uglavnom tamnosive boje, dok je u podnožju crveno-ljubičaste boje, s nekim mramoriziranim arterijama. U ravnicama su uočeni karbonati iz doba jure, kao npr takozvana Motley-Breccia. Ovaj sustav svakako ima čisto autohtono podrijetlo. Ovu ideju sugeriraju različiti dijelovi pijesaka, koji je stvoren od raznobojnih karbonata (tzv. tinjac ili malo okruglo kamenje) koji mogu potjecati iz unutarnjih slojeva formiranih tijekom trijasa. |
Shpella " Gryka e Madhe "
Autor: Ana Rustemi Datum objave: 11.8.2012. Opis. Pjesa 2 ( vazhdimi i pjesës së parë, apo thënë më mirë i krejt dokumentarit ) Shpella " Gryka e Madhe " është shpella e cila ndodhet në Grykën e Rugovës. Eshtë shpella më e madhe në rajon dhe Kosovë, me gjatësi prej 13 kilometrash. Si dhe për nga gjatësia e saj radhitet e 12-ta në botë. Prijevod. 2. dio (nastavak prvog dijela, odnosno cijelog dokumentarca) Pećina "Gryka e Madhe" je pećina koja se nalazi u Rugovskoj klisuri. To je najveća špilja u regiji i na Kosovu, s dužinom od 13 kilometara. I po dužini je na 12. mjestu u svijetu. |
|
Liqeni i Lumbardhit
Kućiško jezero (jezero Lićenat) je planinsko jezero na planini Leqinat, smješteno na nadmorskoj visini od 1970 metara, uz samu granicu Kosova s Crnom Gorom. |
MAJA E LEQINAT / MALI I NEÇINAT / NEĆINAT / NEDŽINAT
Liqeni i Neçinatit / Liqeni i Lumbardhit, odn. Kućiško jezero
|
CIGANSKI GROB Planinska kosa koja odvaja Jelenak, dugačku dolinu u kojoj je izvorište Pećke Bistrice i dolinu ispod Marjaša (Bogdaša) – Raški do (Raškodol, roškodol) od davnina se zove Ciganski grob. Evo kako je ta kosa dobila ime: Davno, prije nego što su Plavljani dali Raški do za “krv” Rečanima iz okoline Dečana, došao Ciganin u katun na Petrovdan u vrijeme strižbe ovaca. Planinke su lijepo srele Ciganina. Dale mu varenike iz kopanjice sa uhvaćenom korom skorupa, kao prst debelom, i sira da jede. Spakovale su mu hrane da ponese. Domaćin mu dade tek ostriženo runo vune. Veoma zadovoljan, Ciganin se zahvali domaćinu i, pred kretanje, ga upita da li bi mogao još neki put da svrati u katun. Domaćin mu reče da je najbolje da dođe na Savindan. Kad dođe Savindan, uputi se Ciganin iz Plava ka Raškom dolu, misleći da tu zimuje onaj domaćin. Stiže po velikoj studi u Babino polje, pa krenu uz Valja, pređe preko Hadžihajrovića katuna i Gornjeg ravna, preskoči potok niže Glava i stiže do Kokota (stijene nalik na pijetla) koji se jedva raspoznavao od snijega, gdje se odmori. Zatim krenu uz Lijepu rudinu i uputi se ka Ravnom brdu više Jelenka. Od Ravnog brda ode ka kosi koja odvaja Jelanak od Raškog dola i koja povezuje Pajsji vrh sa planinskom gromadom – Bogdašom. Tu naiđe mećava, a Ciganin umoran sjede da se odmori i zaspa. Čobani su ga našli u proljeće i ukopali gdje su ga našli. Od tada se to mjesto zove Ciganski grob iako se na kosi nikakav grob ne raspoznaje. IZVOR Iz knjige R. Markišić: Kamen je težak dok nije pomjeren sa svoga mjesta – iz usmene proze plavsko-gusinjskog kraja. Almanah. Rožaje, 2008. |
Bjeluha
|
Nakadašnji Planinarski dom "Bjeluha"
Nekadašnji Planinarski dom "Bjeluha", na cesti Murina – Čakor – Peć, nekada imao stalni restoran i čak 64 kreveta za smještaj. Za potrebe doma, uz njega je sagrađena i mala hidrocentrala. Vrlo često je poslužio kao sklonište za putnike koji su išli prema Peći, i koji su tu nalazili spas od nevremena. Dom je već dugo vremena zatvoren i objekt propada (stanje 2023. godine), čemu doprinosi i već dugo godina zatvoren prometni pravac preko prijevoja Čakor. |
MALI I LUMBARDHIT - Maja Guri i Kuq /
LJUMBARDSKA PLANINA - Žuti kamen
|
Pogled na Miliševac
Miliševac, odn. Milishevc je prijevoj i slikovita planinska visoravan stisnuta između Ljumbardskih planina (lijjevo) i Koprivnika (u pozadini). |
MILISHEVC / MILIŠEVAC
Milishevc / Miliševski katuni
|
BJESHKA E MILISHEVCIT - Reportazh
Autor: Ajete Shaban Beqiraj Official Datum objave: 19.2.2023. Opis. "BJESHKA E MILISHEVCIT” është reportazhi I radhës nga Alpet e Kosovës, i cili nxjerr në pah vlerat e padiskutueshme të trashëgimisë sonë kulturore dhe natyrore si dhe kapacitetin e këtyre bjeshkëve për zhvillimin e turizmit malor në nivel rajonal dhe ndërkombtar. Created by: Ajetë Sh. Beqiraj |
Zllonopoje / Slano Polje (Slane poljane)
|
BJESHKA E ZLLONOPOJËS -Reportazh
Autor: Ajete Shaban Beqiraj Official Datum objave: 30.1.2022. Opis. Bjeshka e Zllonopojës është njëra ndër të pesë bjeshkët e Isniqit,të cilat shtrihen në zonën kufitare Kosovë-Mal i Zi-Shqipëri, në një sipërfaqe prej rreth 50 kilometrash katrorë.Pas luftës,tradita e verimeve u zbeh për një kohë, për t'u rikthyer pas pak vitesh me të njëjtin hov dhe në formë të re. Reportazhi Bjeshka e Zllonopojës, sjell pak atmosferë verimesh mes jetës shumëngjyrëshe në këto zona. |
Bjeshka e Zllonopojës dhe Roshkodolit
Autor: RTV Fontana Datum objave: 10.7.2022. Opis. Te gjitha te drejtat mbrohen nga RTV Fontana |
Roshkodol / Raški Dol (Raški Dô, Roškodol)
|
Një ditë e paharruar në bjeshkën e Roshkodolit - Pjesa e Dytë
Autor: RTV Fontana Datum objave: 3.10.2021. Opis. Te gjitha te drejtat mbrohen nga RTV Fontana |
BJESHKA E ROSHKODOLIT - Reportazh
Autor: Ajete Shaban Beqiraj Official Datum objave: 2.5.2023. Opis. Reportazhi Bjeshka e Roshkodolit sjell ngjyrat e jetes,e cila është praktikuar ndër shekuj nga banorët e këtyre zonave gjatë stinëve të ngrohta. Bjeshka e Roshkodolit është pjesë e Bjeshkëve të Nemuna të cilat njihen edhe si “bjeshkët e bekuara”, është nën administrimin e Komunës se Deçanit si dhe frekuentohet nga isniqasit. BJESHKA E ROSHKODOLIT – Reportazh Idea dhe realizimi: JETA BEQIRAJ © Ajetë Shaban Beqiraj |
IZVORI I LITERATURA
ČELEBIĆ, Boris: Velika Podina, Žuti Kamen i Nedžinat (26-28.07. 2013.). Visokogorci Crne Gore. jul, 2913.
FAZLIU, Sali I.: Integrated Water Resources Management for Pond in Bistrica E Pejes. Journal of Environmental Science and Engineering A 1 (2012) 1173-1180 (PDF Web-Archive)
FAZLIU, Sali I.: Integrated Water Resources Management for Pond in Bistrica E Pejes. Journal of Environmental Science and Engineering A 1 (2012) 1173-1180 (PDF Web-Archive)
- Sažetak. Abstract: In this century of crisis in water and energy the problem of water resources development is very crucial, especially in countries like Kosova with relatively scarce water resources. In this context the use of water for the production of hydro-energy is essential. Actually the energetic system of Kosova is based on thermo-energy, so the use of water resources for the production of hydro energy will increase further the energy production of the country. On the other hand, a master plan of multiple use of water resources, based on the principle of integrated and sustainable management, will insure better services for other users of the country. There are four basins in Kosovo: basin of the Drini i Bardhe River, basin of Ibar River, basin of Morava e Binçës and Lepenci Rivers. The watershed of Bistrica e Pejes belongs to the basin of Drini i Bardhe, which belongs to the Adriatic Sea catchment. It has an admirable capacity therefore should be treated as a complex capacity, in which important economic components of water can be introduced such as: drinking water supply, water for irrigation in both sides of valley, fish economy and recreation, hydro-energy etc..
